Çocukluğumuzda ne öğretildi ise o...
Yıl 1978…
Yer Ankara…
Annem ve babam çalıştığı için kreşe gidiyorum.
Rahmetli annem çok marifetliydi; Şipşak 3 çeşit yemek, çorba ve salata yapardı.
Bir gün fazla mesai sonrası makarna yapıyor gocunarak.
Makarna tabağını görür görmez 4 yaşındaki ben:
“Makarna makarna Aaaaaaaa…” coşkusuyla şaşırtıyorum herkesi.
Meğer kreşte her gün dayıyorlarmış makarnayı bize!!! Çocuğuz ya; her gün makarnayı dayamalarına itiraz etmeyelim diye cazipleştirmek için de bize MAKARNAYI coşkulu karşılamayı öğretmişler.
Bunca yıl sonra nereden mi geldi bu aklıma?!
Dayatmaları coşkuyla karşılamayı öğretti malum insanlar bana;
“Vergi vergi Aaaaaaa…” deyiveresim geliyor
Zaten yakında Atatürk’ün “Ne mutlu Türküm diyene” sözünün yerine:
“NE MUTLU VERGİ VERENE”
Diye cazipleştirme yoluna da gidecekler kanaatindeyim.
